Op een gegeven moment zaten 7 van de 17 medewerkers ziek thuis. Die man is gedekt door zijn vriendjes. Hij was gek. Soms ineens aggressief, schuim op de bek. Hij wist ook altijd alles, een soort alziend oog. Je werd er gewoon paranoïde van.

Na elk probleem op de werkvloer verdween een deel van het personeel. En niemand deed iets. Ik voelde me vies door het werk, besmet. Ik had de neiging om me veel te wassen, om dat gevoel van me af te spoelen. Bij die omroep heb ik echt mijn onschuld verloren.

De directeur blijft vrolijk zitten, de medewerker wordt ontslagen en een paar maanden later gaat iedereen over tot de orde van de dag. Van laag tot hoog is dit mogelijk gemaakt. De onrechtvaardigheid daarover blijft maar knagen.


In de 9-delige podcast Onaantastbaar (NTR) wordt achterhaald wat er allemaal misging bij de Nederlandse Moslim Omroep (NMO). Het namen en shamen van de hoofdpersonen gebeurt soms met enig gevoel voor drama, maar het is een belangrijk verhaal. Elke keer dat de podcastmakers aan een draadje pulken, komt er weer een andere misstand boven tafel.

Heb je geen tijd voor de hele serie, dan zou ik in elk geval de laatste aflevering luisteren. De makers gaan daarin langs bij mensen die op de hoogte waren van de misstanden, maar niet ingrepen.
Professor Naomi Ellemers en Caroline Koetsenruijter gaan in die slotaflevering ook dieper in op machtsmisbruik, narcisme en wegkijkgedrag.
Je moet niet kijken naar wat men verkondigt, zeggen zij, maar naar wie de mooie baantjes krijgen. Voorbeeldgedrag is heel belangrijk.
Grote ego’s zijn een probleem. Want hoe positiever iemand over zichzelf denkt, hoe minder ontvankelijk diegene is voor kritiek. Ze wuiven het meteen weg en kunnen niet geloven dat ook zij zich aan dat soort gedrag schuldig zouden kunnen maken.
De rechttoe rechtaan klootzakken en bitches zijn al naar, maar het meest fnuikend zijn de Dr. Jeckyll en Mr. Hyde-achtige leidinggevenden. Die zijn de ene keer vriendelijk en de andere keer furieus, waardoor iedereen de hele tijd op eieren loopt.

Je moet je afvragen of de mensen die dit hebben laten misgaan, wel degenen zijn die het weer in goede banen kunnen leiden, zeggen de deskundigen. Er worden cursussen geregeld, vinkjes gezet, maar al met al is er met onze adviezen heel weinig gedaan. De titel van het rapport van de commissie Van Rijn was ‘Niets gehoord, niets gezien, niets gedaan’. Maar ze hebben het wél gehoord en wél gezien. Ze dachten alleen dat het niet belangrijk genoeg was om er iets aan te doen. En dát is het grote probleem.