Je kent me niet, maar je bent in me geweest, en daarom zijn we hier vandaag.
Ik kreeg vragen die bedoeld waren om me aan te vallen, om te zeggen: kijk, haar beweringen kloppen niet, ze is gek. Je argumenten waren zo zwak, zo laag, dat het bijna genant was.
Je bent schuldig. Je hebt van mij een slachtoffer gemaakt.
Ik was vol ongeloof, woede en uiteindelijk diep verdriet. Het heeft me voor altijd veranderd en is onderdeel geworden van wie ik ben.
Ik ontkende eerst wat er gebeurd was, ik kon niet accepteren dat mijn hele leven ineens anders was. Ik wilde blijven geloven dat ik nog terug kon gaan naar mijn oude leven.
Het voelde alsof ik, wat ik ook zei, niet gehoord kon worden. Ik keek om me heen en dacht: hoort niemand me dan? Het is een angstaanjagende positie om in te zitten. Het voelt alsof je onder water bent en geen adem meer kunt halen.
Je krijgt de identiteit van slachtoffer toegewezen. Die dreigt alles op te slokken wat je wilt doen en te zijn. Misbruik maakt je klein en bang om te bestaan. De schaamte erover kan je echt kapotmaken.
Heling verloopt niet lineair, het is cyclisch. Je moet af en toe terug naar die verschrikkelijke herinneringen. Je hebt daar iets te halen.
Millers boek Know My Name: A Memoir gaat verder waar haar slachtofferverklaring ophield. Ik ga het zo snel mogelijk lezen. Jij ook?

Geef een reactie