Gisteren, op 21 september, leidde Trouw-journalist Robin Goudsmit in TivoliVredenburg een gesprek met feminist en schrijver Anja Meulenbelt, hoogleraar genderstudies Maaike Meijer en Trouw-redacteur Iris Pronk. Meijer nam eerst uitgebreid te tijd om een stapel boeken tevoorschijn te halen en daar een grote toren van te bouwen. Hen schreef ‘Radeloze helden’, een zoektocht naar nieuwe manieren om naar mannelijkheid te kijken. Achter die enorme stapel stond het boek van Meulenbelt, ‘Niet van gisteren’. Memoires, maar dan anders. Iris Pronk schreef ‘Altijd te paard’, een biografie van Renate Dorrestein. Meijer en Meulenbelt haalden oude herinneringen op. Jij had ruzie met mij, maar ik niet met jou, herinnerde Meijer zich. En Renate had ruzie met mij, maar ik niet met haar, antwoordde Meulenbelt. Achteraf vinden ze allebei dat ze te recht in de leer waren. Meulenbelt vindt dat ze de klassenverschillen tussen vrouwen onderling niet goed genoeg zag. Meijer, die aan de wieg stond van de radicale actiegroep Paarse September en destijds zei dat je niet met je onderdrukker naar bed moest gaan, heeft nu meer begrip gekregen voor vrouwen die op mannen vallen. Meulenbelt, die na een relatie met een vrouw weer een man vond, zei: Als je een man had, mocht je die wel houden, maar een nieuwe nemen, dat kon niet. Er werd wat gegeit over het tussenbeense, zelfgevlochten tampons, maancirkels en directeurenfeminisme. Natuurlijk ging het ook de loonkloof, verkrachting, femicide en andere minder vrolijke zaken. Meijer pleitte ervoor om de verandering bij de mannen te zoeken: Waarom doen ze niks in het huishouden? Waarom verkrachten ze vrouwen? Wat zit daarachter? Meulenbelt wierp nog tegen dat er ook heus wel goeie bij zaten… Maar als ik een man was die naar deze bijeenkomst was gekomen om een beetje aansluiting te zoeken, dan zou ik me wel een beetje bekocht voelen. Mannen werden uitsluitend neergezet als daders en vrouwen als slachtoffers. Over andere mensen ging het niet echt, al verklaarde Meijer wel zelf non-binair te zijn. Hen gaat nu een biografie schrijven over Doeschka Meijsing. Destijds vond hen dat die meer had moeten demonsteren. Nu ziet hen de kracht van Meijsings werk, het schetsen van een wereld waarin standaardgezinnen niet centraal staan. Een mooie conclusie op een dag die de literatuur viert. Verhalen hebben kracht en macht!